de eerste dagen

29 januari 2013
Hoeveel dieren kan je zien op een doordeweekse dinsdagmiddag in Wartook?!

Na een vermoeiende reis van 24 uur , onder het genot van de nodige vliegtuig maaltijden en luchtzakken landde ik een kwartier te vroeg op Melbourne Tullamarine airport. Ik had mijn rijlaarzen thuis perfect opgepoetst zodat ik bij een eventuele controle kon verkopen dat ik vooral niet in aanraking ben geweest met boerderijdieren de afgelopen drie weken. Uit ervaring weet ik dat ze elke gast als crimineel ervaren. Ik had me voor niets druk gemaakt want binnen 5 minuten stond ik aan de andere kant van de douane en kon ik de overstap naar Australisch grondgebied maken. Een lange rij mensen stond te wachten op familie of bekenden en Roos kwam al snel met een big smile aanlopen. Heerlijk, het hotel was al geregeld en de auto stond klaar om de volgende ochtend samen naar Wartook te tuffen. Na een bakkie koffie, een lekkere douche en de nodige nieuwsuitzendingen op de t.v vallen we in een onrustige slaap. De volgende ochtend is het bewolkt en lijkt het erop dat het misschien wel even wil gaan regenen. Ik hoop erop want dat kunnen ze hier goed gebruiken Het is de droogste zomer sinds 1932. Door de hitte en de droogte is het brandgevaar hier groot. Een aantal plaatsen in victoria hebben daarom ook last van bush- en grassfire. Dat wil je echt niet. Op het nieuws zien we beelden uit Queensland, overstromingen en alle ellende die daar bij hoort. Ik hoop dat Ghislene haar weg daar een beetje kan vinden. Vele delen van die provincie zijn inmiddels afgesloten voor toeristen. Roos en ik hebben een prettige rit. Na een uurtje of vier en twee stops later arriveren we in Wartook. De zon schijnt inmiddels alweer flink maar het is een prettige temperatuur, niet te heet. Iedereen is blij elkaar weer te zien. Mijn ouders zien er goed uit. De zomer doet goed.Doggie, de huispitbull, is superblij en kwispelt zowat haar staart van haar lijf. Gezellig “thuiskomen”. In een van de bomen naast het huis zit een enorme uil. Ze kijkt ons aan met een blik van “waag het eens om commentaar te hebben op mijn verblijfplaats!”. Prachtig gezicht. Haar jong schijnt ergens in een andere boom te schuilen. Bang is ze niet, ze stoort zich niet aan mensen. Het lijkt de fabeltjeskrant wel. Tijdens de wandeling met doggie zien we een vos razendsnel wegvluchten De vossenstaart dik en wollig volledig horizontaal. Doggie heeft hem geroken en jaagt hem op. De vos heeft gelijk om hard weg te rennen. Er staat een som van 10 dollar op zijn lijf. Ze houden hier niet van vossen op het terrein. Gevaarlijk voor de schapen. Dog is niet snel genoeg en neemt even een duikje in de rivier hier naast het terrein. Er staat aanzienlijk minder water in dan een half jaar geleden. Het is meer een poeltje geworden. Ineens begint die hond weer te jagen. Ditkeer een Wallabi die haastig probeert te ontsnappen aan die klein oproerkraaier. Gelukkig is hij haar te snel af.Als je denkt dat je hier erg kunt genieten van de rust heb je het mis. De kakkatoes zorgen voortdurend voor geluidsoverlast. Ze krijsen de hele dag door. Ik vind ze wel leuk maar veel mensen worden er knettergek van. Ze leven in groepen en vliegen als vallende parels door de australische blauwe lucht. De rosella”s en blue-wrannetjes dartelen rondom het huis in al hun kleurenpracht. Ben je even in de tuin en al deze dieren komen langs. Je hoeft er niets voor te doen. Pim de possum schijnt hier niet meer te wonen, hij is verjaagt of er is iets anders met hem gebeurt. Ik ben benieuwd of ik hem nog tegenkom.
30 jan
Lekker geslapen in het tweepersoonsbed. Het viel me mee, ik ben niet eens zoveel wakker geweest.Het wordt een dagje tuinieren vandaag. Opa en Roos zijn al helemaal op elkaar ingespeeld met hout splitten. De trekker doet het werk maar je moet er goed je aandacht bijhouden en op elkaar letten. Je wil niet dat je vinger er per ongeluk tussen komt te zitten. De houtvoorraad is al snel weer een stukje op peil gebracht. In de aankomende winter zal de kachel weer lekker moeten branden . Het is heerlijk weer, niet te heet. Je kan lekker aan de slag. In de middag krijgen we bezoek van de fanili van Francoise en Paul van der Plank. Zij zijn hier een paar maanden op vakantie geweest en zullen volgende week weer naar Nederland vertrekken. We gaan hier in Australie vroeg naar bed. Dat gaat als vanzelf, vroeg op, op tijd naar bed. We lezen allemaal veel. Ik maak met mijn vader nog een lekker avondwandelingetje langs de rivier. Onze pittbull geniet hier enorm van. Hij dendert door het terrein en gaat zwemmen in het weinige water dat er nog in de rivier staat. Roos en mijn moeder gaan in de moestuin aan het werk. Er moet elke avond even gesproeid worden. We eten er lekker van. Het smaakt toch erg goed hoor, biologisch en onbespoten.
31 januari
Vandaag gaan we boodschappen doen in Horsham. Het is bewolkt en dat maakt het wel aangenaam. Er moet voor een week of langer voorraad gehaald. Je moet flink vooruit denken hier. Mijn vader blijft thuis en doet wat klusjes in huis. Er is hier altijd wel wat te doen.
1 februari 2013
Een raar dagje vandaag. Het is heel erg koud voor de tijd van het jaar. ‘sMorgens is het maar 4 graden. Wel een lekker werktemperatuurtje. Hout splitten, de voorraad groeit al gestaag.We lezen, houden de groententuin bij, de spercieboontjes moeten uitgepoot. Meer ruimte anders groeien ze niet goed op. Om het huis hoor je een geweldig lawaai van roofvogels, kakkatoes en andere vogelsoorten. We hebben hier een gezin havikken in de tuin. De jongen, drie, schreeuwen veel om eten en doen tikkertje rondom het huis. Door de roofvogels hebben we hier iets minder andere, kleinere vogels in de tuin. Ook de kakatoes ontkomen niet aan de uil. Je kunt aan de gevallen veren zien waar de uil de prooi gevangen heeft en de uileballen liggen precies onder de vaste zitplek van de uil. Thats nature, leven en laten leven.
In de avond gaan mijn vader en ik nog even een wandeling maken met de hond. Het wordt een waar avontuur…
Ik zie in de verte, in het weiland van de buren, een dier in het hoge gras zitten. Ik vraag mij af wat het is. We denken eerst dat ik me vergis en dat het een oude boomstam is maar het bleek toch een grote grijze kangaroo te zijn. Doggie heeft hem in de peiling en staat als een Lion-king op de loer boven op een oude omgevallen boom. Onbeweeglijk, zowel hij als de kangoeroe. Het wachten is op de eerste beweging. Ik hou mijn hart vast. De hond zal het niet kunnen laten om de kangoeroe op te jagen. Zo gauw de kangoeroe op de vlucht slaat rent dde hond onder het gaas door en jaagt het grote dier op. De kangoeroe vergeet in zijn vlucht dat er een hek staat en knalt er tegenop. Wat een pech, de hond heeft hem te pakken. Gelukkig krijgt de kangoeroe het voor elkaar om alsnog dat hek over te springen . Hij vlucht richting bos en rivier. De hond erachteraan. Wie gaat dit winnen. We hopen de kangoeroe. Het is een tijd doodstil maar na een minuut of vijf horen we in de verte zacht geblaf. Een beetje ongerust zijn we wel. We lopen maargewoon verder. De hond zal straks wel volgen. Voor ons uit zien we ineens een kangoeroe achter een struik heen en weer springen en druk bezig. Vreemd, dit lijkt op een gevecht, maar met wie. Ik pak voor de zekerheid toch maar een dikke stok. Ik weet dat kangoeroes ook kunnen aanvallen als ze in het nauw gedreven zijn. Dichterbij gekomen zien we dat hij in gevecht is met niemand anders dan onze doggie. We schrikken. Die kleine pittbull weet van geen ophouden als hij eenmaal aan het jagen is. Ik heb medelijden met de kangoeroe en ben bang dat hij het loodje zal leggen. We zien dog ineens heel duidelijk naar de keel van de enorme kangoeroe springen. De kangoeroe vreest voor zijn leven en kroijgt het voor elkaar, als een volleerde judoka, om dog in de houtgreep te nemen tussen zijn twee krachtige voorpoten en op zijn rug te leggen. Dog is uitgeschakeld. De kangoeroe grijpt hem met zijn bek in de strot. Het is een strijd op leven en dood. Mijn vader heeft een stuk boomschors en loopt naar de kangoeroe. Hij geeft hem een tikje maar het komt niet door. Wat een paniek in de ogen van het dier. Als we niet ingrijpen zal dog het niet overleven. Ik sla met mijn stok op de flank van de kangoeroe, hij laat niet los. Ik sla nog hardet, ook al is dat niet fijn, en dan laat hij los. De hond weet razendsnel aan zijn klauwen te ontsnappen. De kangoeroe richt zich in volle lengte op, Hij komt boven ons uit. Hij spreidt zijn voorpoten om nog groeter te lijken, draait zich naar mijn vader en mij toe, bedenkt in een seconde of wij rte bevechten zijn maar vindt ons samen een te grote tegenstander. Uitgeput laat hij zich op de grond vallen en wij maken ,met hond, dat we wegkomen. De hond blijft naast lopen. Hij beseft dat dit geen handige aktie was. Ik kijk nog een keer om en zie dat de kangoeroe zichzelf herpakt heeft en het bos in hupt. Gelukkig, ook die heeft het overleeft. Ik hoop dat hij niet te erg gewond is geraakt en zal blijven leven. We controleren thuis of dog nog heel is. Hij ruikt helemaal naar kangoeroebek. De lucht lijkt op die van de maggieplant. We nemen een bak koffie en vertellen het avontuur aan Roos en oma. Wat een schrik. Ik heb het idee dat het allemaal maar net goed is gegaan. Ik heb respect voor die kangoeroe die zo’n pittbull aan kon. Wat een sterke poten, zowel voor als achter. Gelukkig hebben we ze zelf niet hoeven voelen want de kans dat je het wint van zo’n beest is klein. ….ja ja, Australie…..
Tot schrijfs en de groetjes voor iedereen…karin