Op pad in de grampians

Zondag 3 februari
Gisteren, zaterdag, was een dagje van rust. Het weer was redelijk, iets minder koud dan de dag ervoor. Iedereen heeft een fijn leesboek en regelmatig is iedereen in zijn boek verdiept.”s Morgens laad ik het gesplitte hout van de dag ervoor in de kruiwagen en stapel het op in de Vandaag is het heerlijk. houtvoorraadschuur. De stapel voorraad groeit gestaag. We proberen zoveel mogelijk lang gras te verwijderen uit de tuin rondom het huis en kreupelhout van de grond te rapen want in tijden van bush-fire zijn dat de meest gevaarlijke plekken. Aanstaande woensdag is er weer een hete dag voorspeld. Het gevaar voor gevaarlijk heet weer zal de maand februari nog steeds bestaan, daarna neemt dat af. Roos was vanochtend al vroeg vertrokken. Zij moest werken op de manege. Er stond een buitenrit gepland met tien personen. De ritten duren doorgaans twee-en-half uur en voeren door de Wartook Valley bij Brimpaen. De rit verliep zonder problemen heb ik gehoord. De groep had de nacht ervoor geslapen op het terrein bij de manege, in een tent. De paarden vonden het ietwat vreemd dat er op een voor hun niet gewone plek een vuurtje was gestookt dus bleven zij argwanend staan. Ook hier zijn de paarden gewoontedieren. Alles wat anders is dan gewoonlijk wordt gewantrouwd. Heel verstandig !
Ik wordt wakker en de zon schijnt helder. Af en toe een wolkje voor de zon. De wind waait uit het Zuid-Oosten. Ik denk voor hier de meest prettige windrichting. Niet te heet. Mijn vader en ik gaan na het ontbijt naar de swap, oftewel de groenten-

ruil-tafel. Mensen uit de omgeving ruilen hier hun teveel aan een bepaalde soort groente- of fruit en nemen mee wat een ander weer over heeft. Wij brengen oregano, selderij en Chinese kool in en nemen een paprika’s mee terug. We babbelen wat met de mensen die er zijn. Ze zijn allemaal erg vriendelijk. Gejaagdheid kom je hier niet tegen. In een klein kooitje zit een haan, een’ rooster’. Het begeleidend kaartje op zijn kooi verteld ons dat hij Bluecheeks heet. Hij heeft daadwerkelijk twee blauwe wangen. De kaart vermeld tevens dat hij erg vriendelijk en aanhankelijk is. Ik geloof het meteen, hij ziet er vriendelijk uiten eet druifjes uit de hand van zijn baasje.. We kunnen het Roos niet aandoen een haan mee naar huis te nemen. Roos haat kippen, en vooral hun onvoorspelbare gefladder. Ik denk trouwens dat het beest onmiddellijk achternagezeten zal worden door onze lieve hond. De haan gaat gewoon weer mee terug met de eigenaar. Thuisgekomen zien we de wagen van Bill en Hennie op de oprijlaan staan. Koffievisite. Ze zitten gezellig te keuvelen in de keuken. Hun hond, een Jack Russel, is thuis, die past op het huis. Ze vertellen over het feit dat ze aankomend najaar 60 jaar in Australie wonen. Ze zijn destijds op de boot richting Australie gestapt vanuit Nederland. Ze hadden geen plannen en geen verblijfplaats, ze zouden wel zien hoe het liep. De eerste nacht in Australie sliepen ze op de grond in een achterafkamertje van een boerderij. Het stikte er van de vlooien maar ze waren allang blij dat ze ergens onderdak hadden. De meeste emigranten destijds hadden hun eerste verblijfplaats vooraf geregeld bij hun nieuwe eerder ge-emigreerde Nederlandse werkgever maar die kwamen er later jammerlijk achter dat ze behoorlijk onderbetaald werden door hun o zo brave slimme landgenoten…. Herkenbaar tot op de dag van vandaag. Bill en Hennie hebben hun baan zelf uitgezocht en zijn prima terecht gekomen. Daarover later misschien meer. Roos en ik zijn vanmiddag naar de MacKenziefalls gegaan. Het was er weer prachtig. Er waren aardig wat toeristen. Backpackers en gezinnetjes. De plek blijft mooi om te bekijken. We klimmen de trappen weer omhoog. Het valt niet mee, ik beklim liever een berg dan een hele hoge steile trap. Boven gekomen nemen we een lekker waterijsje en beslissen we dat we doorrijden naar de Balconies, een zeer bekende uitstekende rots in de grampians met een panoramisch uitzicht over de berghellingen van de Grampians. Werkelijk een plaatje. Helaas is er net voor ons een bus Duitsers uitgestapt en ook zij wandelen rustig naar dit Look-out. Het duurt een tijd voor zij weer op de terugweg gaan en wij rustig een paar mooie plaatjes kunnen schieten. We besluiten terug naar huis te gaan. Mijn ouders liggen heerlijk op de zelfgemaakte buitenbedden in de tuin te relaxen, lezen. Een heerlijk plekje in de schaduw van de boom. De uil die normaal gesproken in de boom bivakkeert is niet thuis. Hij heeft voor vandaag schijnbaar even een andere boom uitgekozen. Een tactiek om niet teveel op te vallen of te voorspelbaar te zijn.
Genoeg gebabbeld voor vandaag. Groetjes allemaal en tot schrijfs……karin