great ocean road

Hallo iedereen.
We hebben net in de krant gelezen dat het vandaag bij jullie 4 graden wordt. Hier was het gisteren een graad of twintig dus ook niet al te warm.we hebben inmiddels alweer een hele reis achter de rug. Het is vaak onmogelijk om te schrijven dus sorry daarvoor. we zitten nu op een camping aan de grote oceaan en de monding van een rivier. Gelukkig scheen de zon volop toen ik net opstond. het beloofd een superdag te worden. we gaan straks naar de "twaalf apostelen" kijken waarvan er inmiddels nog maar 8 overeind staan. de anderen zijn in de zee gezakt. ik heb het hier over op zichzelf staande rotsformaties die opzijzen vanuit de oceaan. We hebben gisteren en eergisteren een schitterende tocht gemaakt over de weg langs de zuidkust van Victoria. adembenemend mooi...Het water is echt blau en de rotsen zijn zandkleurig. de oceaan is meestal ruig en beukt met veel lawaai tegen de rotsen of cliffen aan. De weg kronkelt voortdurend om de bergrug heen en de uitzichten na elke bocht zijn sprookjesachtig. ook komen we door otway national park. Dit bestaat voor een deel ook uit regenwoud. De varens die hier groeien zijn wel 5 meter hoog en hebben een echte stam. Op de campings hebben we tegenwoordeig ook nieuwe huisdieren Het zijn possums en ze lijken op grote katten met een eekhoornhoofd. het zijn nachtdieren en ze komen dan tevoorschijn om op zoek te gaan naar voedsel. ze schijnen vooral gek te zijn op fruit en..boterhammen met pindakaas. We hebben nu inmiddels vele landschappen gezien. we zijn gestart in de bergen, zijn naar de vlakke gebieden biij de Murrayriver geweest. daar voeren de oude peddelsteamers. toen zijn we afgezakt naar de australische pyrineeen. mooi was het daar . vooral mount buffalo was grandioos. Daarna zijn we door de australische alpen gereden. Hooh, dat wil je niet weten. en dn ook nog met zo'n sleurhut achter je aan. we hadden soms echt een lage versnelling extra nodig om een beetje de berg op te komen. Het uitzicht maakt echter alles goed. Echt geweldig. de australi"ers zelf zijn er nog niet zo van onder de indruk. zij vinden het allemaal vrij laag...ahum.
We hebben inmiddels ook kennisgemaakt met onze familie in een van de voorsteden van melbourne. we waren uitgenodigd voor een barbeque en daar zou ook de hele familie inclusief kinderen zijn. We kwamen aan en konden ons direkt mengen tussen 100 mensen waarvan er ongeveer dertig familielede zijn. de kinderen zwommen in het zwembad bij het huis. dit alles is hier vrij normaal. Roos, tobias en marleen zijn de daaropvolgende dagen meegenomen door een gezin(mijn neef rob's) en zijn uitgeweest e.d Jacky, robs vrouw, heeft ons meegenomen naar de grote stad melbourne, we hebben daar gestaan op een wolkenkrabber en konden zien hoe verschrikkelijk groot die stad is. We zijn ook naar phillip island gegaan. voor onze begrippen een eind rijden voor een dagje uit maar voor jacky vlakbij. Daar zagen we eerst de ruigste plek van heteiland. we keken naar de rotsen in de verte en zagen de zeehonden op de rotsen zonnen. We zijn ook gaan bodysurfen op het mooiste strand vanhet eiland. ik vroeg nog aan jacky of er geen dieren zaten in de oceaan die gevaarlijk kunnen zijn maar zij vertelde dat er niks aan de hand was. achteraf hoorde ik dat het een van de gevaarlijkste plekken was. de witte haai komt op die plek het meest voor.(ze eten zeehonden weet je wel). Er was op dat strand ook een dood zeehondje aangespoeld. Het was wel sensationeel zwemmen. we hielden elkaar goed vast want je werd omvergeworpen door de golven. savonds zijn we naar de pinquins op het eiland gaan kijken. Ze komen om 9 uur savonds uit de zee gewaggeld op zoek naar hun krijsende jongen. Het is een heel cirkus. Bussen vol japanners willen dit ook meemaken per fotocamera. dit is echter verboden. ze moet nu slechts als toeschouwer genieten van dit fenomeen. daarvoor zijn keurige tribunes gebouwd. de meesten kunnen het niet ondergaan en staan op zogauw de eerste pinquins aanspoelen en de moed vatten om de oversteek over het strand en naar het struikgewas te maken. De japanners volgen de pinquins ditekt met verboden camera's en het is dat er hekken vootr het struikgewas staan anders hadden ze het liefst in de nesten gefotografeerd. Wij genoten vooral van de beestjes die zich voortdurend terug in de golven wierpen. ze wachten met het an land gaan tot ze met een flinke groep zijn want anders voelen ze zich bedreigd. Het was een schattig en aandoenlijk gezicht. de jongen kunnen zo hard schreeuwen en het is bijna ongelooflijk dat elke pinquinmoeder haar jong in een relatief groot duingebied weet terug te vinden uit wel driehonderd andere nesten. heel bijzonder Mijn tijd is om , volgende keer meer. Tot gauw allemaal en doe iedereen inclusief de dieren de groeten van ons allemaal. vooral pommetje en yvonne die ons mischien wel een beetje zullen missen. nogmaals bedankt voor alle goede zorgen en tot gauw...karin