25-12-05

25 december 2005
De grand canyons in victoria?
Jazeker! Zo heten ze. Prachtige tocht gemaakt over deze speciale rotsen. Ze hadden de berg wat mij betrefd best ‘de olifant’mogen noemen. De kleur en de ruwe vormen lijken op een sterk uitvergrootte olifantenhuid. Het is bijna niet mogelijk om erover te vertellen het is te mooi, vandaar de tip om ook de fotos te bekijken (als dat tenminste is gelukt...)
Het was bewolkt en niet warm of benauwd vandaag. Prima weer voor een bergwandeling. Marleen zegt dat ze geen zin heeft in een geasfalteerde toeristische route. Er wordt haar beloofd dat ze haar zin zal krijgen. Ondanks de kerst zijn er toch een aantal toeristen op de weg. Vooral indische en chinese mensen. Zij vieren geen kerst dus het lijkt vrij logisch. De australiers zitten vandaag binnen aan de familiebrunch/diner.
We starten de wandeling en hij begint meteen goed. We moeten een paar stenen over springen om over de uitloper van een beekje te komen. De mooiste rotsformaties liggen voor ons en we kunnen er overheen. Het lijkt alsof je net als in je kindertijd heerlijk over stenen kunt springen en jezelf een weg banen over een stromende rivier in de bergen. De stenen zijn nu alleen gemiddeld 3 kubieke meter groot en zowel rond als plat van vorm. Veel rotsen zijn door reuzenkracht op elkaar gestapeld. De natuur heeft een bijzonder architectonisch talent. Ook oma klimt mee en met veel plezier. Doordat je je geen seconde verveeld en voortdurend je aandacht bij het klimmen moet houden word je minder snel moe.
De wandeling heet de grand canyon omdat je ook tussen rotspartijen en kloven door moet klimmen. Af en toe een stukje aangelegde zandtrap, wat veel vermoeiender is. De totale klim zal ongeveer 2,5 kilometer beslaan. Opa en oma slaan halverwege af en gaan via een alternatieve route naar beneden. Best link als het glad is en een aanslag op je knieeen.
Wij vervolgen de tocht. Ik verwacht af en toe een slang onder een steen of uit een spelonk maar ze laten zich niet zien gelukkig. Ik ben een beetje een scheiterd dus zie ze liever in artis. Na een tocht van 2 uur klimmen bereiken we eindelijk de top. Het waait enorm en je moet goed op jezelf passen. Het is hoog en steil en gevaarlijk. Tobias tart het noodlot en wil een foto van zichzelf op de rand van de rotsen boven de afgrond. Ik waarschuw hem nogmaals voor de wind. Alles gaat goed. Marius heeft hoogtevrees maar het lukt hem toch om veilig achter het hek het uitzicht over de vallei beneden ons te bewonderen.
Nu weer naar beneden. Je moet zo goed opletten waar je stapt waardoor je veel minder tijd hebt om op je omgeving te letten. Na drie uur staan we weer beneden met een voldaan gevoel.
Tot morgen maar weer en geniet van de vrije dagen. Ook beterschap familie van de broek. wat een ellende...
doei