update

We hebben een mooi tochtje gemaakt door de Grampians. We namen zo’n greffelweggetje. Ik moest direct weer aan Marleens stuurvrouwskunst denken. Lekker spannend af en toe maar wel goed te doen. We hebben gepicknickt onderweg en genoten van de vele steeds veranderende vergezichten. Het is altijd spannend of je weer op de juiste weg uitkomt. Je kunt hier makkelijk verdwalen.
Vrijdag 21 mei zijn we naar Horsham geweest om weer eten voor de hele week in te slaan. Vooraf zijn we naar de Woolshed geweest en hebben daar koffie gedronken. Het is een soort van sociale werkplaats. Mensen werken daar ofwel in het winkeltje, in het restaurant of in de wolverwerking, de houtverwerking of de textielverwerking. Kijken in de werkplaats kon helaas alleen met gids rond een bepaalde tijd (kwam onhandig uit). ’s Avonds werd ik opgehaald door Francoise, Paul en Sam. Hun dochter Sien gaf met een samengesteld leerlingorkest een concert in Hamilton. Sien is 15 jaar en speelt chello. Het was erg leuk en de kinderen genoten zichtbaar van het samenspelen. Het is een jaarlijks terugkerend initiatief van een aantal mensen van het Melbournes orkest dat de regio’s afreist om samen met muziekleerlingen te spelen. Alle mensen wonen op grote afstanden van elkaar zodat samenspelen erg moeilijk te organiseren is. Een dorpsorkest is hier bijna ondenkbaar.
Voor Maria heb ik een nieuwe doos kleurpotloden gekocht. Als we bij ze langs gaan wil ik die aan haar geven. Bij wijze van verpakking heb ik een etui gevilt met haar initialen daarop. De wol had ik in de potterie gekocht. De wol wordt daar met de hand geverfd. Het etui is redelijk gelukt en ik hoop dat Maria dat met mij eens is .
Zondag hebben we een wandeling gemaakt bij Zumstein. Het lijkt een oude weg, wamdelpad langs een rivier. Het was daar prachtig. Mooie bomen en struiken, uitzicht op mooie rotspartijen en leuke kleine watervalletjes in de rivier.
Op een latere wandeling naar een plek in de bergen waar ze inheemse struiken opkweken stonden we te genieten van de kleuren van alle bomen toe er ineens een echidna over het pad heenliep. Schattig beestje , net een grote egel met een snavel. Hij kroop zo snel mogelijk weg in het dorre hoge gras zodat hij bijna niet meer te zien was vanwege de schutkleuren.
Langs de place van mijn ouders loopt de mc kenzie river. Daarlangs loopt een strook bos. Heerlijk lopen daar! Uiteindelijk kom je bij een oversteekje over de rivier en loop je het land van de buren op. Daar staat nog een heel oud huisje waar ooit een groot gezin in heeft gewoond. Ik denk dat het al heel oud is voor Australische begrippen. Ze laten het langzaam wegrotten. Het lijkt wel een klein museumhuisje. Met zijn allen wonen op 10 vierkante meter……Daar even verderop wordt nu een nieuw huisje gebouwd. De muren worden opgebouwd met strobalen en leem.Dit geeft een bijzonder leuk effect. Ben benieuwd hoe het eruit ziet als het af is. Het huisje wat je hier op de fotos ziet, daar waar het gras op het dak groeit, is van Bill en Hennie. Het is ook volledig zelf ontworpen en gebouwd.
Gisteren waren we uitgenodigd bij kennissen verderop richting Wartook. De mensen heten Peter and June. In hun tuin zit het vol met kangaroes. Ze zijn niet erg schuw.
Mij moeder had cake gebakken die ochtend om mee te nemen en te trakteren. De cake kwam niet netjes uit de vorm dus we namen hem mee als een soort legpuzzel. Mijn vader dacht ook slagroom meegenomen te hebben. Die was al helemaal klaar en stond naast een kom met kaassaus in de koelkast. Eenmaal op visite wil de gastvrouw de lcake serveren en vraagt wie er slagroom bij de cake wil en zo ja of het erop of ernaast moet. Iedereen wilde het naast de cake gelukkig want wat bleek….de slagroom en kaassaus leken nogal op elkaar, vooral zonder bril, en was dus verwisseld. De gastheer at keurig zijn cake met kaassaus en dacht dat het zo hoorde. Mijn moeder zei:”Wat een dikke slagroom, gek hoor! Pas toen hadden we door wat er aan de hand was. We hebben ons rot gelachen….CHEESECAKE!! hihihi
Vandaag is het woensdag. Vanmorgen heb ik Marius nog op Skype gesproken. Wat een uitkomst. Het vertraagd wel iets dus je moet steeds rustig je beurt afwachten.
We zijn weer per Jeep op stap geweest naar Mount Talbot. Werkelijk een hele mooi berg die spontaan vanuit het vlakke land lijkt te groeien. De kleuren van de bergwanden lijken op de groene en rode kleuren die je op oud koperwerk ziet. Dat is vooral opvallend hier. Alles is anders van vorm en kleur. Een land van verscheidenheid.
Onderweg kwamen we langs een enorme wei waaruit 7 lammetjes (jazeker, die worden hier in de wintet geboren!) ontsnapt waren. Mij vader en ik zijn ze gaan proberen terug te drijven. Dat is een kunst op zich. Ze liepen in eerste instantie alleen maar verder weg. Ik bedacht me ineens dat ze misschien wel minder wegliepen als je ze niet aankijkt en ja hoor ..nadat ik met mijn rug naar ze toe toch hun richtin uitliep bleven ze staan. Ik maakte zijwaarts een bocht om ze heen en kon ze daarna de goede kant opjagen. Het kostte ons even tijd voor ze allemaal weer bij hun moeder waren maar het is gelukt. Waarschijnlijk staan ze vanmiddag weer buiten het hek want daar bleek zoveel ruimte open te zijn waardoor ze makkelijk kunnen ontsnappen. Ach even voor herder spelen is ook wel leuk.
Morgen gaan we ons voorbereiden op de driedaagse reis richting Melbourne. We gaan via de Great Ocean Road, dat is prachtig. Daarover later.
See You,allerleukste zoon, lieve dochters, lieve man en lieve familie en kennissen! Karin
Ps, als je nog een camping wil beginnen, je eigen caravan(s) staan al klaar, je kan zelfstandig wonen toop!